اعلام پایان «وضعیت اضطراری بهداشت عمومی» توسط ایالات متحده، نقطه عطفی در مبارزه با SARS-CoV-2 است. این ویروس در اوج خود، میلیون‌ها نفر را در سراسر جهان کشت، زندگی‌ها را کاملاً مختل کرد و مراقبت‌های بهداشتی را اساساً تغییر داد. یکی از مشهودترین تغییرات در بخش مراقبت‌های بهداشتی، الزام استفاده از ماسک برای همه پرسنل است، اقدامی که با هدف اجرای کنترل منبع و محافظت در برابر قرار گرفتن در معرض ویروس برای همه افراد در مراکز درمانی انجام می‌شود و در نتیجه شیوع SARS-CoV-2 را در مراکز درمانی کاهش می‌دهد. با این حال، با پایان «وضعیت اضطراری بهداشت عمومی»، بسیاری از مراکز پزشکی در ایالات متحده اکنون دیگر نیازی به استفاده از ماسک برای همه کارکنان ندارند و (مانند قبل از همه‌گیری) به الزام استفاده از ماسک فقط در شرایط خاص (مانند زمانی که کادر پزشکی عفونت‌های تنفسی بالقوه مسری را درمان می‌کنند) بازگشته‌اند.
منطقی است که دیگر نیازی به استفاده از ماسک در خارج از مراکز درمانی نباشد. ایمنی حاصل از واکسیناسیون و ابتلا به ویروس، همراه با در دسترس بودن روش‌های تشخیصی سریع و گزینه‌های درمانی مؤثر، میزان ابتلا و مرگ و میر مرتبط با SARS-CoV-2 را به میزان قابل توجهی کاهش داده است. اکثر عفونت‌های SARS-CoV-2 از آنفولانزا و سایر ویروس‌های تنفسی که اکثر ما مدت‌هاست تحمل کرده‌ایم، دردسرسازتر نیستند، به طوری که احساس نمی‌کنیم مجبور به استفاده از ماسک هستیم.
اما این قیاس به دو دلیل کاملاً در مورد مراقبت‌های بهداشتی صدق نمی‌کند. اولاً، بیماران بستری با جمعیت غیربستری متفاوت هستند. همانطور که از نام آن پیداست، بیمارستان‌ها آسیب‌پذیرترین افراد در کل جامعه را گرد هم می‌آورند و آنها در وضعیت بسیار آسیب‌پذیری (یعنی اورژانس) قرار دارند. واکسن‌ها و درمان‌های علیه SARS-CoV-2، میزان ابتلا و مرگ و میر مرتبط با عفونت SARS-CoV-2 را در اکثر جمعیت‌ها کاهش داده است، اما برخی از جمعیت‌ها همچنان در معرض خطر بیشتر بیماری شدید و مرگ هستند، از جمله سالمندان، جمعیت‌های دارای نقص ایمنی و افراد دارای بیماری‌های زمینه‌ای جدی مانند بیماری مزمن ریه یا قلب. این اعضای جمعیت در هر زمان معینی بخش بزرگی از بیماران بستری را تشکیل می‌دهند و بسیاری از آنها نیز مرتباً به صورت سرپایی ویزیت می‌شوند.
دوم، عفونت‌های بیمارستانی ناشی از ویروس‌های تنفسی غیر از SARS-CoV-2 شایع هستند اما کمتر مورد توجه قرار گرفته‌اند، همانطور که اثرات نامطلوب این ویروس‌ها بر سلامت بیماران آسیب‌پذیر نیز کمتر مورد توجه قرار گرفته است. آنفولانزا، ویروس سینسیشیال تنفسی (RSV)، متاپنوموویروس انسانی، ویروس پارینفلوانزا و سایر ویروس‌های تنفسی به طرز شگفت‌آوری فراوانی انتقال بیمارستانی و خوشه‌های موردی دارند. حداقل یک مورد از هر پنج مورد ذات‌الریه اکتسابی از بیمارستان ممکن است توسط ویروس ایجاد شود، نه باکتری.
علاوه بر این، بیماری‌های مرتبط با ویروس‌های تنفسی محدود به ذات‌الریه نیستند. این ویروس همچنین می‌تواند منجر به تشدید بیماری‌های زمینه‌ای بیماران شود که می‌تواند آسیب زیادی به همراه داشته باشد. عفونت ویروسی حاد تنفسی یکی از علل شناخته شده بیماری انسدادی ریه، تشدید نارسایی قلبی، آریتمی، حوادث ایسکمیک، حوادث عصبی و مرگ است. آنفولانزا به تنهایی سالانه با بیش از 50000 مرگ در ایالات متحده مرتبط است. اقداماتی که با هدف کاهش آسیب‌های مرتبط با آنفولانزا انجام می‌شوند، مانند واکسیناسیون، می‌توانند میزان بروز حوادث ایسکمیک، آریتمی، تشدید نارسایی قلبی و مرگ را در بیماران پرخطر کاهش دهند.
از این دیدگاه‌ها، استفاده از ماسک در مراکز درمانی هنوز منطقی است. ماسک‌ها شیوع ویروس‌های تنفسی را از افراد آلوده تأیید شده و تأیید نشده کاهش می‌دهند. SARS-CoV-2، ویروس‌های آنفولانزا، RSV و سایر ویروس‌های تنفسی می‌توانند باعث عفونت‌های خفیف و بدون علامت شوند، بنابراین ممکن است کارکنان و بازدیدکنندگان از ابتلای خود آگاه نباشند، اما افراد بدون علامت و افراد دارای علائم اولیه هنوز مسری هستند و می‌توانند عفونت را به بیماران منتقل کنند.
Gبه طور کلی، «حضور در محل کار» (با وجود احساس بیماری) علیرغم درخواست‌های مکرر رهبران سیستم‌های بهداشتی برای ماندن کارکنان دارای علائم در خانه، همچنان گسترده است. حتی در اوج شیوع بیماری، برخی از سیستم‌های بهداشتی گزارش دادند که ۵۰٪ از کارکنانی که مبتلا به SARS-CoV-2 تشخیص داده شده‌اند، با علائم به محل کار خود آمده‌اند. مطالعات قبل و در طول شیوع بیماری نشان می‌دهد که استفاده از ماسک توسط کارکنان مراقبت‌های بهداشتی می‌تواند عفونت‌های ویروسی تنفسی بیمارستانی را حدود ۶۰٪ کاهش دهد.%
زمان ارسال: ۲۲ ژوئیه ۲۰۲۳