حدود ۱.۲٪ از افراد در طول زندگی خود به سرطان تیروئید مبتلا می‌شوند. در ۴۰ سال گذشته، به دلیل استفاده گسترده از تصویربرداری و معرفی بیوپسی با سوزن ظریف، میزان تشخیص سرطان تیروئید به طور قابل توجهی افزایش یافته و میزان بروز سرطان تیروئید سه برابر شده است. درمان سرطان تیروئید در ۵ تا ۱۰ سال گذشته به سرعت پیشرفت کرده است و انواع پروتکل‌های جدید تأییدیه قانونی دریافت کرده‌اند.
قرار گرفتن در معرض تشعشعات یونیزان در دوران کودکی بیشترین ارتباط را با سرطان تیروئید پاپیلاری داشت (۱.۳ تا ۳۵.۱ مورد در هر ۱۰۰۰۰ نفر-سال). یک مطالعه کوهورت که ۱۳۱۲۷ کودک زیر ۱۸ سال ساکن اوکراین پس از حادثه هسته‌ای چرنوبیل در سال ۱۹۸۶ را از نظر سرطان تیروئید غربالگری کرد، در مجموع ۴۵ مورد سرطان تیروئید با خطر نسبی اضافی ۵.۲۵ در هر گری برای سرطان تیروئید یافت. همچنین یک رابطه دوز-پاسخ بین تشعشعات یونیزان و سرطان تیروئید وجود دارد. هرچه سن دریافت تشعشعات یونیزان کمتر باشد، خطر ابتلا به سرطان تیروئید مرتبط با تشعشع بیشتر است و این خطر تقریباً ۳۰ سال پس از قرار گرفتن در معرض تشعشع ادامه دارد.
بیشتر عوامل خطر سرطان تیروئید تغییرناپذیر هستند: سن، جنس، نژاد یا قومیت و سابقه خانوادگی سرطان تیروئید مهمترین پیش‌بینی‌کننده‌های خطر هستند. هرچه سن بالاتر باشد، میزان بروز بیشتر و میزان بقا کمتر است. سرطان تیروئید در زنان سه برابر بیشتر از مردان شایع است، میزانی که تقریباً در سراسر جهان ثابت است. تنوع ژنتیکی در رده زایا 25٪ از بیماران مبتلا به سرطان مدولاری تیروئید با سندرم‌های تومور غدد درون‌ریز چندگانه ارثی نوع 2A و 2B مرتبط است. 3٪ تا 9٪ از بیماران مبتلا به سرطان تیروئید با تمایز خوب، وراثت‌پذیری دارند.
پیگیری بیش از ۸ میلیون نفر از ساکنان دانمارک نشان داده است که گواتر ندولار غیرسمی با افزایش خطر ابتلا به سرطان تیروئید مرتبط است. در یک مطالعه کوهورت گذشته‌نگر روی ۸۴۳ بیمار که تحت عمل جراحی تیروئید برای ندول تیروئید یک طرفه یا دو طرفه، گواتر یا بیماری خودایمنی تیروئید قرار گرفتند، سطح بالاتر تیروتروپین سرم (TSH) قبل از عمل با سرطان تیروئید مرتبط بود: ۱۶٪ از بیماران با سطح TSH کمتر از ۰.۰۶ میلی واحد بین‌المللی در لیتر به سرطان تیروئید مبتلا شدند، در حالی که ۵۲٪ از بیماران با TSH≥۵ میلی واحد بین‌المللی در لیتر به سرطان تیروئید مبتلا شدند.
افراد مبتلا به سرطان تیروئید اغلب هیچ علامتی ندارند. یک مطالعه گذشته‌نگر روی ۱۳۲۸ بیمار مبتلا به سرطان تیروئید در ۱۶ مرکز در ۴ کشور نشان داد که تنها ۳۰٪ (۱۸۳/۶۱۳) در زمان تشخیص علائم داشتند. بیمارانی که توده گردنی، اختلال بلع، احساس جسم خارجی و گرفتگی صدا دارند، معمولاً بیماری جدی‌تری دارند.
سرطان تیروئید به طور سنتی به صورت یک ندول تیروئید قابل لمس بروز می‌کند. میزان بروز سرطان تیروئید در ندول‌های قابل لمس، به ترتیب حدود ۵٪ و ۱٪ در زنان و مردان در مناطق با ید کافی در جهان گزارش شده است. در حال حاضر، حدود ۳۰٪ تا ۴۰٪ از سرطان‌های تیروئید از طریق لمس تشخیص داده می‌شوند. سایر رویکردهای تشخیصی رایج شامل تصویربرداری غیرمرتبط با تیروئید (مانند سونوگرافی کاروتید، تصویربرداری گردن، ستون فقرات و قفسه سینه) است. بیماران مبتلا به پرکاری یا کم‌کاری تیروئید که ندول‌ها را لمس نکرده‌اند، سونوگرافی تیروئید انجام می‌دهند. بیمارانی که ندول‌های تیروئید موجود داشتند، سونوگرافی مجدد انجام دادند. در طول بررسی پاتولوژیک پس از عمل، کشف غیرمنتظره‌ای از سرطان تیروئید مخفی انجام شد.
سونوگرافی روش ارجح برای ارزیابی ندول‌های تیروئید قابل لمس یا سایر یافته‌های تصویربرداری ندول‌های تیروئید است. سونوگرافی در تعیین تعداد و ویژگی‌های ندول‌های تیروئید و همچنین ویژگی‌های پرخطر مرتبط با خطر بدخیمی، مانند بی‌نظمی‌های حاشیه‌ای، کانون اکوی قوی نقطه‌ای و تهاجم خارج تیروئید، بسیار حساس است.
در حال حاضر، تشخیص و درمان بیش از حد سرطان تیروئید مشکلی است که بسیاری از پزشکان و بیماران به آن توجه ویژه‌ای دارند و پزشکان باید سعی کنند از تشخیص بیش از حد اجتناب کنند. اما دستیابی به این تعادل دشوار است زیرا همه بیماران مبتلا به سرطان تیروئید پیشرفته و متاستاتیک نمی‌توانند ندول‌های تیروئید را احساس کنند و همه تشخیص‌های سرطان تیروئید کم‌خطر قابل اجتناب نیستند. به عنوان مثال، یک میکروکارسینوم تیروئید گاه به گاه که ممکن است هرگز باعث علائم یا مرگ نشود، می‌تواند پس از جراحی برای بیماری خوش‌خیم تیروئید از نظر بافت‌شناسی تشخیص داده شود.
درمان‌های مداخله‌ای کم‌تهاجمی مانند ابلیشن رادیوفرکانسی هدایت‌شده با سونوگرافی، ابلیشن مایکروویو و ابلیشن لیزری، جایگزین امیدوارکننده‌ای برای جراحی در مواردی هستند که سرطان تیروئید کم‌خطر نیاز به درمان دارد. اگرچه مکانیسم‌های عمل سه روش ابلیشن کمی متفاوت هستند، اما اساساً از نظر معیارهای انتخاب تومور، پاسخ تومور و عوارض بعد از عمل مشابه هستند. در حال حاضر، اکثر پزشکان موافقند که ویژگی ایده‌آل تومور برای مداخله کم‌تهاجمی، کارسینوم پاپیلاری تیروئید داخلی با قطر کمتر از 10 میلی‌متر و فاصله بیشتر از 5 میلی‌متر از ساختارهای حساس به گرما مانند نای، مری و عصب حنجره‌ای راجعه است. شایع‌ترین عارضه پس از درمان، آسیب حرارتی ناخواسته به عصب حنجره‌ای راجعه مجاور است که منجر به گرفتگی موقت صدا می‌شود. برای به حداقل رساندن آسیب به ساختارهای اطراف، توصیه می‌شود فاصله ایمنی از ضایعه هدف حفظ شود.
تعدادی از مطالعات نشان داده‌اند که مداخله کم‌تهاجمی در درمان میکروکارسینومای پاپیلاری تیروئید، اثربخشی و ایمنی خوبی دارد. اگرچه مداخلات کم‌تهاجمی برای سرطان پاپیلاری تیروئید کم‌خطر نتایج امیدوارکننده‌ای به همراه داشته است، اما اکثر مطالعات گذشته‌نگر بوده و بر چین، ایتالیا و کره جنوبی متمرکز بوده‌اند. علاوه بر این، هیچ مقایسه مستقیمی بین استفاده از مداخلات کم‌تهاجمی و نظارت فعال وجود نداشت. بنابراین، ابلیشن حرارتی هدایت‌شده با سونوگرافی فقط برای بیمارانی با سرطان تیروئید کم‌خطر که کاندید درمان جراحی نیستند یا این گزینه درمانی را ترجیح می‌دهند، مناسب است.
در آینده، برای بیمارانی که سرطان تیروئید از نظر بالینی قابل توجه دارند، درمان مداخله‌ای کم‌تهاجمی می‌تواند گزینه درمانی دیگری با خطر عوارض کمتر نسبت به جراحی باشد. از سال 2021، از تکنیک‌های ابلیشن حرارتی برای درمان بیماران مبتلا به سرطان تیروئید زیر 38 میلی‌متر (T1b~T2) با ویژگی‌های پرخطر استفاده شده است. با این حال، این مطالعات گذشته‌نگر شامل گروه کوچکی از بیماران (از 12 تا 172) و یک دوره پیگیری کوتاه (میانگین 19.8 تا 25.0 ماه) بود. بنابراین، تحقیقات بیشتری برای درک ارزش ابلیشن حرارتی در درمان بیماران مبتلا به سرطان تیروئید از نظر بالینی مهم مورد نیاز است.
جراحی همچنان روش اصلی درمان برای کارسینوم تیروئید تمایز یافته مشکوک یا تایید شده از نظر سیتولوژی است. در مورد مناسب‌ترین محدوده تیروئیدکتومی (لوبکتومی و تیروئیدکتومی کامل) اختلاف نظر وجود داشته است. بیمارانی که تحت عمل تیروئیدکتومی کامل قرار می‌گیرند، در مقایسه با بیمارانی که تحت عمل لوبکتومی قرار می‌گیرند، در معرض خطر جراحی بیشتری هستند. خطرات جراحی تیروئید شامل آسیب عصب حنجره‌ای راجعه، هیپوپاراتیروئیدیسم، عوارض زخم و نیاز به مکمل هورمون تیروئید است. در گذشته، تیروئیدکتومی کامل درمان ترجیحی برای همه سرطان‌های تیروئید تمایز یافته > 10 میلی‌متر بود. با این حال، مطالعه‌ای در سال 2014 توسط آدام و همکارانش نشان داد که هیچ تفاوت آماری معنی‌داری در بقا و خطر عود بین بیمارانی که تحت عمل لوبکتومی و تیروئیدکتومی کامل برای سرطان تیروئید پاپیلاری 10 میلی‌متر تا 40 میلی‌متر بدون ویژگی‌های بالینی پرخطر قرار می‌گیرند، وجود ندارد.
بنابراین، در حال حاضر، لوبکتومی معمولاً برای سرطان تیروئید یک طرفه با تمایز خوب کمتر از 40 میلی‌متر ترجیح داده می‌شود. تیروئیدکتومی کامل عموماً برای سرطان تیروئید با تمایز خوب 40 میلی‌متر یا بیشتر و سرطان تیروئید دو طرفه توصیه می‌شود. اگر تومور به غدد لنفاوی منطقه‌ای گسترش یافته باشد، باید تشریح غدد لنفاوی مرکزی و جانبی گردن انجام شود. فقط بیماران مبتلا به سرطان تیروئید مدولاری و برخی از سرطان‌های تیروئید با حجم زیاد و تمایز خوب، و همچنین بیماران مبتلا به تهاجم خارجی تیروئید، نیاز به تشریح پیشگیرانه غدد لنفاوی مرکزی دارند. تشریح پیشگیرانه غدد لنفاوی گردنی جانبی ممکن است برای بیماران مبتلا به سرطان تیروئید مدولاری در نظر گرفته شود. در بیماران مشکوک به کارسینوم تیروئید مدولاری ارثی، سطح پلاسمایی نوراپی نفرین، کلسیم و هورمون پاراتیروئید (PTH) باید قبل از جراحی ارزیابی شود تا سندرم MEN2A شناسایی شود و از عدم تشخیص فئوکروموسیتوم و هیپرپاراتیروئیدیسم جلوگیری شود.
لوله گذاری عصبی عمدتاً برای اتصال به یک مانیتور عصبی مناسب برای ایجاد یک راه هوایی نامحسوس و نظارت بر فعالیت عضلات و اعصاب حنجره در حین عمل استفاده می‌شود.
محصول لوله تراشه EMG اینجا کلیک کنید
زمان ارسال: ۱۶ مارس ۲۰۲۴