اخبار

آیا می‌توان نمونه‌های بافتی را از افراد سالم جمع‌آوری کرد تا پیشرفت پزشکی را پیش برد؟

چگونه می‌توان بین اهداف علمی، خطرات احتمالی و منافع شرکت‌کنندگان تعادل برقرار کرد؟

در پاسخ به نیاز به پزشکی دقیق، برخی از دانشمندان بالینی و علوم پایه از ارزیابی اینکه کدام مداخلات برای اکثر بیماران ایمن و مؤثر است، به رویکردی دقیق‌تر با هدف یافتن درمان مناسب برای بیمار مناسب در زمان مناسب تغییر رویکرد داده‌اند. پیشرفت‌های علمی، که در ابتدا در حوزه انکولوژی تجسم یافته‌اند، نشان داده‌اند که کلاس‌های بالینی را می‌توان به فنوتیپ‌های ذاتی مولکولی، با مسیرهای مختلف و پاسخ‌های درمانی متفاوت، تقسیم کرد. دانشمندان به منظور توصیف ویژگی‌های انواع مختلف سلول‌ها و موجودات پاتولوژیک، نقشه‌های بافتی ایجاد کرده‌اند.

برای ترویج تحقیقات بیماری‌های کلیوی، مؤسسه ملی دیابت و بیماری‌های گوارشی و کلیوی (NIDDK) در سال ۲۰۱۷ کارگاهی برگزار کرد که شرکت‌کنندگان شامل دانشمندان علوم پایه، نفرولوژیست‌ها، تنظیم‌کنندگان فدرال، روسای هیئت بررسی نهادی (IRB) و شاید مهم‌تر از همه، بیماران بودند. اعضای سمینار در مورد ارزش علمی و مقبولیت اخلاقی بیوپسی کلیه در افرادی که در مراقبت‌های بالینی به آنها نیازی ندارند، زیرا خطر مرگ کمی اما واضحی دارند، بحث کردند. تکنیک‌های «اومیکس» معاصر (روش‌های تحقیق مولکولی مانند ژنومیک، اپی‌ژنومیک، پروتئومیک و متابولومیک) را می‌توان در تجزیه و تحلیل بافت برای روشن کردن مسیرهای بیماری ناشناخته قبلی و شناسایی اهداف بالقوه برای مداخله دارویی به کار برد. شرکت‌کنندگان توافق کردند که بیوپسی کلیه صرفاً برای اهداف تحقیقاتی قابل قبول است، مشروط بر اینکه محدود به بزرگسالانی باشد که رضایت می‌دهند، خطرات را درک می‌کنند و هیچ علاقه شخصی ندارند، اطلاعات به دست آمده برای بهبود رفاه بیمار و دانش علمی استفاده شود و نهاد بررسی، IRB، مطالعه را تأیید کند.

به دنبال این توصیه، در سپتامبر ۲۰۱۷، پروژه پزشکی دقیق کلیه (KPMP) که توسط NIDDK تأمین مالی شده بود، شش محل استخدام برای جمع‌آوری بافت از بیماران مبتلا به بیماری کلیوی که هیچ نشانه‌ای از بیوپسی بالینی نداشتند، تأسیس کرد. در مجموع ۱۵۶ بیوپسی در طول پنج سال اول مطالعه انجام شد، از جمله ۴۲ مورد در بیماران مبتلا به آسیب حاد کلیه و ۱۱۴ مورد در بیماران مبتلا به بیماری مزمن کلیه. هیچ مرگی رخ نداد و عوارضی از جمله خونریزی علامت‌دار و بدون علامت با مواردی که در مقالات و فرم‌های رضایت‌نامه مطالعه شرح داده شده بود، مطابقت داشت.

تحقیقات Omics یک سوال علمی کلیدی را مطرح می‌کند: بافت جمع‌آوری‌شده از بیماران مبتلا به بیماری چگونه با بافت «عادی» و «مرجع» مقایسه می‌شود؟ این سوال علمی به نوبه خود یک سوال اخلاقی مهم را مطرح می‌کند: آیا از نظر اخلاقی قابل قبول است که نمونه‌های بافتی از داوطلبان سالم گرفته شود تا بتوان آنها را با نمونه‌های بافت بیمار مقایسه کرد؟ این سوال محدود به تحقیقات بیماری کلیوی نیست. جمع‌آوری بافت‌های مرجع سالم پتانسیل پیشبرد تحقیقات در طیف وسیعی از بیماری‌ها را دارد. اما خطرات مرتبط با جمع‌آوری بافت از اندام‌های مختلف بسته به دسترسی به بافت متفاوت است.